Suzuki Swift zadebiutowało w 1983 roku. Pięć lat temu zaprezentowano VI generację tego miejskiego hatchbacka. Zaś trzy lata od premiery producent poddał Swifta bardzo subtelnemu liftingowi.

Zmiany na zewnątrz? Nowy grill,  paleta kolorów i nowe wzory felg. Nowe także w wyglądzie kokpitu. Pojawiły się srebrne elementy dekoracyjne na desce rozdzielczej. Niewiele zmian? No cóż, ten lifting  dedykowano bezpieczeństwu oraz układowi napędowemu.  

W wyglądzie Swifta VI generacji drażnił mnie wygląd grilla. W mojej opinii był brzydszy od tego z poprzedniej wersji. Chyba zbyt monstrualny do niewielkiego, zgrabnego autka. Nowe wypełnienie nieco osłabiło owa monstrualność i zdecydowanie poprawiło look przodu auta. Czasem, mniej oryginalny znaczy fajniejszy. Na szczęście, nikt niczego nie zmienił w wyglądzie tyłu auta. Był ładny i… nadal jest. I tym razem, o wyglądzie auta – tyle.

Skupmy się na tym, co w tym liftingu było kwestia wiodącą. Nowe pojawiło się w sferze bezpieczeństwa czynnego. Poliftingowy Swift ma teraz w wyposażeniu system rozpoznawania znaków drogowych, monitor martwego pola oraz tak zwanego asystenta pasa ruchu. W tym temacie, Suzuki dogoniło konkurencję. Zaś w sferze działania systemów, nawet prześcignęła. Drażni mnie w niektórych autach działanie asystenta pasa ruchu. Jego opór bywa tak duży, że trzeba zadziałać (zbyt) duża siłą aby go przełamać. Ja wiem, że ten asystent ma poniekąd myśleć i działać za kierowcę. Ale, niech go nie wyręcza. W tym „temacie” Suzuki znalazło złoty środek. 

Przestronność
Z przodu, jest ergonomicznie i bardzo wygodnie. Mamy więc czytelnie rozplanowany kokpit. Do tego prostą, omalże intuicyjną obsługę. Auto, zarówno designem jak i ilością nie zawsze przydatnych gadżetów nie przenosi nas do pewnej, odległej galaktyki. 

Nie można absolutnie narzekać na komfort. Zarówno pojemność auta jak i jego „homogeniczność” bez zarzutu.  Fotele z przodu są bardzo sprężyste i wystarczająco głębokie. Zapewniają lepiej niż dobre trzymane boczne. W tej klasie aut, to rzadkość. Także nad głową, dzieki konstrukcji dachu, jest sporo przestrzeni. Z przodu wspomniany dach jest wyżej. Z tyłu - jego linia łagodnie schodzi ku dołowi. Na tyle jednak łagodnie, że nie zabiera miejsca na głowy. Tylna kanapa też wygodna. Zarówno siedzisko jak i podparcie, wystarczająco długie. Poza tym kąt nachylenia dobrano bardzo dobrze. Jedyny minus to bagażnik. Jest malutki. Nawet o 50 litrów mniejszy niż u konkurencji. 265 litrów w konfiguracji 5 osobowej lub 965 ze złożonym oparciem kanapy ta naprawdę niewiele.

Co wybrać?
Po liftingu, który jak przypomnę był dedykowany także układowi napędowemu, z oferty zniknął silnik 1,0. Pozostała wolnossąca, czterocylindrowa jednostka 1.2 DualJet, wspomagana przez miękką hybrydę. Silnik może współpracowac ze skrzynią manualną o 5 przełożeniach lub bezstopniowym wariatorem CVT. Efekt tej współpracy, to 83 KM przy 6000 obrotach i 107 Nm dostępnych przy 2800 obrotach. Silnik współpracujący ze skrzynią automatyczną pozwala na uzyskanie 175 km/h i osiągniecie 100 km/h w 12,2 sekundy.

Jak to robią w Suzuki?
Słów kilka o systemie wsparcia elektrycznego dla silnika termicznego. Suzuki wykorzystują technologię Smart Hybrid Vehicle by Suzuki. Opiera się ona na czterech zasadniczych elementach. Pierwszy z nich to ISG - rozbudowany alternator, mogący pełnić funkcje prądnicy i silnika elektrycznego. Drugim jest akumulator litowo-jonowy, umieszczony w centralnej części samochodu. Trzeci, to tradycyjny akumulator w komorze silnika, a czwarty stanowi system start-stop, wyłączający i włączający benzynowy silnik spalinowy w odpowiednich momentach. ISG rozpoczyna pracę jako silnik elektryczny i uruchamia jednostkę termiczną. Zasilany jest z tradycyjnego akumulatora. Podczas przyśpieszania ISG działa jak silnik elektryczny i pracuje wspólnie z silnikiem spalinowym. Zasilany jest przy tym z dodatkowego akumulatora litowo-jonowego. Kiedy samochód zaczyna zwalniać lub kierowca hamuje, ISG pełni rolę prądnicy. 

Teraz, trochę o praktyce czyli spalaniu. Miejskie Suzuki nie sprowadzi nas na skraj bankructwa. Powiem więcej, jest naprawdę oszczędnie. Producent deklaruje, że pojazd średnio zadowoli się 5,4 litrami. Zawieszenie w zasadzie typowe dla tego typu aut. Z przodu kolumny Macphersona. Z tyłu, belka skrętna. Nie jest to niestety szczyt wyrafinowania. Oczywiście, wystarcza ale jest, delikatnie mówiąc – twardo. Swifta ma dobrze wyciszona kabinę. Nie słychać w niej szumów opływającego auto wiatru, nie słyszymy też odgłosów pracy zawieszenia ale... je czujemy. Zasadniczo, Swift 1,2 nie różni się tu od znacznie mocniejszego Swifta Sport. Zaprawdę, nie wiem dlaczego. 

Od „pokoleń” Suzuki Swift ma w Polsce dobra opinię. Nieźle jeździ, ciekawie wygląda i jest naprawdę dobrze wyceniony. Czy jednak warto postawić na skrzynię typu CVT? Osobiście wolałbym wybrać manualną 5-biegową i zaoszczędzić 5000 zł. 
MOTOTRENDY.PL

Zalety auta:
- atrakcyjny wygląd
- przestronne wnętrze
- niskie zużycie paliwa

Wady auta:
- mały bagażnik
- twardo zestrojone zawieszenie
 

Podstawowe dane techniczne Suzuki Swift 1,2 DualJet SHVS 83 KM CVT:
Wymiary (długość/szerokość/wysokość/rozstaw osi): 3845/1735/1495/2450
Silnik: benzynowy z układem mikrohybrydowym
Moc maksymalna: 83 KM dostępna przy 6000 obrotach
Maksymalny moment obrotowy: 107 Nm. przy 2800 obrotach
Napęd: przedni
Skrzynia: automatyczna CVT
Osiągi (0-100 km/h): 12,2 s
Prędkość maksymalna: 175 km/h
Średnie zużycie paliwa: 5,4 l
Pojemność bagażnika: 265/947 l
Zbiornik paliwa: 37 l
Cena: od 67 900 zł