Wyścigi samochodowe w powojennej, zniszczonej Polsce pojawiły się stosunkowo wcześnie bo już w drugiej połowie lat 50-tych.  

Najpierw na ulicach miast i na przygodnych torach jak przykładowo tor trawiasty, motocyklowy w Poznaniu na Ławicy. Niestety można było wtedy tylko pomarzyć o prawdziwej wyścigówce. We  Włoszech wówczas opracowano i skonstruowano wyścigówkę, korzystając z podzespołów seryjnych samochodów turystycznych.

W naszym kraju do zbudowania polskiego auta wyścigowego, mogącego konkurować w międzynarodowych zawodach, zachęcał w „Motorze” Marek Wachowski. Na szczęście pojawił się młody konstruktor Jerzy Jankowski – mistrz wyścigów motocyklowych, który nadał „życie” tej dyscyplinie sportu, konstruując pierwsze „bolidy” RAK Junior a później zapewniając im coraz większą moc, dzięki której osiagano szybkość do 200 km/h. Konstrukcja oparta na stosunkowo „prostym” silniku dwusuwowym, ale umożliwiającym zwiększenie mocy nawet do 45 KM a później do 80 KM. Po skonstruowaniu nadwozia z karoserią aluminiową, przygotowano na początek 5 egzemplarzy, których 13 listopada zaczęto opracowywać dokumentację a już pierwszy sezon wyścigów ruszył 13 maja 1961 r. na RAK-ach i SAM-ach. Ale o tym przy innej okazji. Należy tylko przypomnieć kilka nazwisk, które tworzyły czołówkę „ścigantów” tamtych początkowych i powojennych czasów. To konstruktor RAK-a i Juniora Jerzy Jankowski, Andrzej Zieliński, Antoni Weiner, Longin Bielak, Grzegorz Timoszek, Władysław Szulczewski, Ksawery Frank, Zbigniew Sucharda.

Na zdjęciu Józek Kiełbania, utalentowany „ścigant”, wspaniały mechanik i konstruktor, który również „święcił” dobre miejsca w zawodach Automobilklubu Świętokrzyskiego, przed wyścigiem na RAK Junior II Wartburg. Obecnie mieszka w Filadelfii, gdzie „leczy” wspaniałe, historyczne sportowe automobile./WMr/