Dzięki innowacyjnemu aluminiowemu nadwoziu model ten był lekki, aerodynamiczny i bardzo oszczędny.

Na początku lat 90. Grupa Volkswagen i Audi ogłosiły jako cel rozwojowy stworzenie samochodu zużywającego trzy litry paliwa. Niedługo później ruszyły prace nad tym projektem. Projektanci z Ingolstadt ściśle współpracowali ze specjalistami z centrum aluminium w Neckarsulm. W maju 1995 r. zaprezentowali koncepcję o nazwie „Ringo", której aluminiowa rama przestrzenna (ASF – Audi Space Frame) była mniej skomplikowana niż ASF modelu A8, w dużej mierze wykonywanego ręcznie. Stefan Sielaff – ówczesny szef monachijskiego studia projektowego Audi – objął kierownictwo nad projektem i odpowiadał za wnętrze, natomiast belgijski projektant Luc Donckerwolke opracował nadwozie. Wspólnie z przyszłym szefem designu Gerhardem Pfefferle nadali „toczącej się klatce" Ringo formę dwudrzwiową – już wtedy bliską późniejszemu ostatecznemu projektowi. W miarę postępu prac powstały dwie kolejne koncepcje: pierwsza została pokazana na targach IAA we Frankfurcie w 1997 r. i oprócz roboczej nazwy Al2 otrzymała przydomek „Light Green" od koloru nadwozia. Niedługo później w Tokio zaprezentowano wariant trzydrzwiowy – „Light Blue" – z elastyczną przestrzenią ładunkową i składanym dachem. Otrzymał nazwę Audi Al2 open end.

Publiczność różnie reagowała na te dwie koncepcje. Jedni byli zachwyceni progresywnym designem, inni nie akceptowali tej formy. Projektanci spodziewali się jednak takiej polaryzacji opinii – wspomina po 20 latach kierownik projektu Al2, Harald Wester, w rozmowie z Dirkiem-Michaelem Conradt, autorem książki Audi A2 – Meilenstein und Kultobjekt [„Audi A2 – kamień milowy i obiekt kultu"]. Wester mówi tam: „Tak – wszyscy wiedzieliśmy od początku! Auto musiało być maksymalnie opływowe. Praktycznie spaliśmy w tunelu aerodynamicznym, żeby osiągnąć optymalną aerodynamikę". W listopadzie 1997 r. zarząd wyraził zgodę na produkcję seryjną. Światowa premiera Audi A2 miała odbyć się ponownie na IAA – dwa lata później. Plan był ambitny, ale projektantom i inżynierom udało się dotrzymać terminu.

We wrześniu 1999 r. na targach IAA zaprezentowano Audi A2 w wersji seryjnej – był to pierwszy kompakt we współczesnej historii motoryzacji z nadwoziem w całości wykonanym z aluminium. Szkielet karoserii A2, łącznie z czterema drzwiami i tylną klapą, ważył zaledwie około 153 kg – czyli około 60 proc. masy nadwozia porównywalnej limuzyny ze stali. Audi A2 o długości 3,83 m, szerokości 1,67 m i wysokości 1,55 m oferowało sporo miejsca dla pasażerów mimo niewielkich wymiarów zewnętrznych. Produkcja odbywała się w Neckarsulm, gdzie specjalnie dla A2 zbudowano nowe zakłady, otwarte 15 listopada 1999 r. Tego samego dnia Audi zaprezentowało także A2 1.2 TDI – pierwszy na świecie czterodrzwiowy samochód zużywający trzy litry paliwa. Łącznie przez cały okres produkcji dostępne były dwa silniki benzynowe i trzy wysokoprężne. Wersje benzynowe napędzały 4-cylindrowe jednostki współpracujące z pięciobiegową skrzynią manualną i napędem na przednie koła. Średnie zużycie paliwa wynosiło 5,9 l/100 km. Modele z silnikami Diesla wyposażono w 3-cylindrowe jednostki z pompowtryskiwaczami. Na premierę rynkową 30 czerwca 2000 r. dostępne były dwa warianty – benzynowy i TDI - obie o mocy 75 KM.

W centrum uwagi znalazł się jednak A2 1.2 TDI z wyjątkowym współczynnikiem oporu powietrza 0,25. Audi A2 1.2 TDI, zaprezentowane pod koniec 1999 r, trafiło do sprzedaży w marcu 2001 r. Oferowało moc 61 KM i zużywało jedynie 2,99 litra oleju napędowego na 100 km. Aluminiowy silnik wysokoprężny z bezpośrednim wtryskiem współpracował z pięciobiegową automatyczną skrzynią, w której system elektrohydrauliczny obsługiwał sprzęgło. Dzięki zastosowaniu dodatkowych elementów aluminiowych, kutych felg z lekkiego stopu i odchudzonych tylnych siedzeń udało się zredukować masę o 135 kg w porównaniu z wersją podstawową – do masy własnej wynoszącej 855 kg. Aby jeszcze bardziej poprawić aerodynamikę, częściowo zasłonięto wloty powietrza z przodu, zastosowano węższe opony z rowkami w ściankach bocznych, a także specjalne nakładki na nadkola i dodatkowe osłony podwozia. Dzięki temu inżynierowie obniżyli współczynnik oporu powietrza z i tak bardzo dobrego 0,28 w wersji bazowej do wyjątkowego 0,25.

W 2002 r. oferta silnikowa A2 wzbogaciła się o jednostkę 1.6 FSI. Dzięki mocy 110 KM samochód osiągał prędkość maksymalną ponad 200 km/h. Od marca 2003 r. oferowano A2 w specjalnej edycji „colour.storm" – w kolorach Imola Yellow, Misano Red z efektem perły, Sprint Blue z efektem perły i Papaya Orange. Dopasowane kolorystycznie wnętrza oraz matowoczarne detale, jak dach, czy nakładki na nadkola, tworzyły wyrazisty kontrast. Wersje te można było konfigurować z wieloma opcjami dodatkowymi oraz z czterema z pięciu wariantów silnikowych – poza 1.2 TDI. Do lipca 2005 r. w zakładach w Neckarsulm wyprodukowano łącznie 176 377 egzemplarzy A2. 

Samochód nie zdołał spełnić wysokich oczekiwań, jakie mu stawiano. Na pewno był autem nietuzinkowym, o niebanalnej stylizacji i bogatym wyposażeniu. Nie cieszyło się wielką popularnością ze względu na cenę. Nowoczesne rozwiązania musiały kosztować. Aluminiowe nadwozie nie rdzewiało ale było drogie w naprawach. Ciekawostką tego modelu był brak możliwości otworzenia maski silnika. W serwisie po prostu ją demontowano, zaś podstawowe czynności, jak choćby uzupełnianie płynów wykonywano poprzez odchylenie klapki osłony chłodnicy, pod którą ukryto wlewy. 

Jednak ćwierć wieku później A2 nadal ma swoich fanów – wielu kierowców wciąż ceni swoje A2 jako ekonomicznego, niezawodnego i atrakcyjnego towarzysza codziennego życia. Jego stylistyka nie zestarzała się pomimo tylu lat od debiutu. Dziś jest dobrą propozycją na młodego klasyka./ns/

Foto: Audi  

Zestawienie wariantów silnikowych:

1.2 TDI 45 kW / 61 KM – okres produkcji: 2000–2005: 6555 szt.
1.4 55 kW / 75 KM – okres produkcji: 2000–2005: 81 649 szt.
1.4 TDI 55 kW / 75 KM – okres produkcji: 2000–2005: 69 676 szt.
1.4 TDI 66 kW / 90 KM – okres produkcji: 2001–2005: 7416 szt.
1.6 FSI 81 kW / 110 KM – okres produkcji: 2002–2005: 11 081 szt.