W tegorocznym wyścigu 1000 Miglia fabryczna ekipa Mercedes-Benz Classic będzie miała reprezentację dziesięciu aut.

Słynny rajd pojazdów zabytkowych na regularność odbywa się na trasie legendarnego wyścigu drogowego z Brescii do Rzymu i z powrotem. Trzon fabrycznego kontyngentu stanowi osiem „Gullwingów”, czyli Mercedesów 300 SL Coupé (W 198). Sześciu prywatnych klientów i ich supersportowe ikony z lat 50. ubiegłego stulecia będą korzystać z wyjątkowego pakietu dla klientów Mercedes-Benz Classic. Ponadto eksperci z centrum Mercedes-Benz Classic przygotują i obejmą wsparciem technicznym inne prywatne maszyny rywalizujące w 1000 Miglia. Na starcie pojawi się także czteromiejscowy Mercedes-Benz „Super-Sport” (W 06) z fabrycznej kolekcji. Egzemplarz zbudowany w 1930 r. został pierwotnie dostarczony maharadży Kaszmiru. Doładowany samochód sportowy przypomina wygraną Rudolfa Caraccioli w Mille Miglia w 1931 r., za kierownicą Mercedesa SSKL z tej samej serii. W fabrycznej ekipie wystartuje także limuzyna Mercedes-Benz 220 „Ponton” (W 180), protoplasta Klasy S. Model ten odniósł klasowe zwycięstwo w Mille Miglia w 1956 r.

Tegoroczna edycja 1000 Miglia odbędzie się w dniach 11–15 czerwca. Trasa rajdu na regularność – z Brescii do Rzymu i z powrotem – składa się pięciu etapów i biegnie w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Do startu dopuszczone są wyłącznie samochody, których modele brały udział w oryginalnym wyścigu drogowym Mille Miglia w latach 1927–1957. Z Brescii załogi skierują się przez Bergamo, Novarę i Vercelli do Turynu. Na trasie drugiego etapu znajdują się Acqui Terme i po raz pierwszy, Genua. Wzdłuż wybrzeża Morza Tyrreńskiego uczestnicy pojadą do Viareggio. Trzeci dzień to Via Lucca, Castiglione della Pescaia, Marta, Viterbo i Ronciglione; finalnie peleton odwiedzi Rzym i skończy na Via Veneto. Czwarty etap poprowadzi z powrotem na północ, przez Orvieto, Solomeo, Sienę i Prato, a także przełęcze Futa i Raticosa do San Lazzaro di Savena niedaleko Bolonii. Ostatniego dnia załogi przejadą przez Ferrarę, Bovolone i Villafranca, wzdłuż jeziora Garda z Valtenesi i Salò, aż do mety przy Viale Venezia w Brescii.

Wyścigi Mille Miglia organizowane w latach 1931 i 1955 należą do najważniejszych wydarzeń w 130-letniej historii wyścigowych aktywności Mercedesa. Podczas piątej edycji Mille Miglia (12 i 13 kwietnia 1931 r.) Rudolf Caracciola wraz z pilotem Wilhelmem Sebastianem odnieśli niespodziewane zwycięstwo Mercedesem SSKL – potężnym wyścigowym samochodem turystycznym z doładowanym silnikiem. Tym samym Caracciola został pierwszym zwycięzcą słynnego wyścigu, który nie pochodził z Włoch.

Stirling Moss i jego pilot Denis Jenkinson wygrali edycję Mille Miglia odbywającą się w dniach 30 kwietnia - 1 maja 1955 r. W samochodzie sportowym Mercedes 300 SLR (W 196 S) uzyskali rekordowy czas 10 godzin,  minut i 48 sekund, który nigdy nie został już pobity. Drugie miejsce w klasyfikacji generalnej zajął wtedy ich kolega z drużyny Juan Manuel Fangio, również w 300 SLR. W tym samym sezonie sensację wzbudziły także standardowe Mercedesy 300 SL Coupé (W 198). Odpowiednio przygotowane do wyścigów odniosły potrójne klasowe zwycięstwo; na czele uplasował się egzemplarz załogi John Cooper Fitch (kierowca) i Kurt Gessl (pilot) w 300 SL nr 417. Liczba ta oznaczała czas startu, czyli 4:17 rano. Szary 300 SL Coupé z legendarną sekwencją cyfr jest jednym z ulubieńców tłumów podczas współczesnych edycji 1000 Miglia. To nie koniec sukcesów: w 1956 r. Erwin Bauer i Erwin Grupp wygrali klasę specjalnych samochodów turystycznych o pojemności skokowej powyżej 2 litrów w Mercedesie 220 „Pontonie” (W 180).

Samochody fabrycznej ekipy Mercedes-Benz Classic w 1000 Miglia 2024:

Wyczynowy czteromiejscowy Mercedes „Super-Sport” (W 06), 1930 r. pierwotnie powstawał jako samochód typu gran turismo – ekskluzywny, sportowy model turystyczny. Od 1930 r. jego 6-cylindrowy rzędowy silnik z pojemności 7.1 wytwarzał moc 160 KM, a ze sprężarką – nawet 200 KM. SS stanowił kontynuację modelu S („Sport”) z serii W 06. Później w ofercie pojawił się SSK („Super-Sport-Kurz”), a w 1931 r. – SSKL („Super-Sport-Kurz-Leicht”), ten ostatni zarezerwowany do udziału w wyścigach.

Jako samochód wyścigowy model SS debiutował w czerwcu 1928 r., z mocą dochodzącą do 250 KM. Rudolf Caracciola wygrał nim górski wyścig w okolicach Bühler Höhe, organizowany podczas turnieju motoryzacyjnego w Baden-Baden (27 czerwca - 1 lipca 1927 r.). W sumie w latach 1928–1933 zbudowano 111 egzemplarzy Mercedesa SS. Ten konkretny czteromiejscowy egzemplarz ma wyrafinowane nadwozie, zbudowane w 1930 r. dla maharadży Kaszmiru.

W lutym 1954 r. na międzynarodowych targach motoryzacyjnych w Nowym Jorku swoją premierę świętował seryjny Mercedes 300 SL Coupé (W 198). Z uwagi na charakterystyczne unoszone drzwi, wyczynowe coupé jest również znane jako „Gullwing” lub „Papillon”. Jednak taka konstrukcja nie była celem samym w sobie, lecz techniczną koniecznością. 300 SL bazował na rurowej ramie przestrzennej, która po bokach była tak wysoka, że nie dało się zastosować konwencjonalnych drzwi.

Supersportowy Mercedes powstał w oparciu o legendarny wyścigowy model 300 SL (W 194) z sezonu 1952. Na potrzeby wersji produkcyjnej przeprowadzono jednak szereg udoskonaleń. Jako pierwszy seryjny samochód osobowy 300 SL Coupé otrzymał bezpośredni wtrysk benzyny. Z mocą 215 KM – o prawie 20 proc. wyższą niż w wyścigowej wersji gaźnikowej z 1952 r. – i prędkością maksymalną dochodzącą do 250 km/h znajdował się w czołówce seryjnych aut sportowych swoich czasów. To predestynowało go również do aktywności w wyścigach. Legendą owiane jest potrójne klasowe zwycięstwo 300 SL Coupé w Mille Miglia w 1955 r. W latach 1954–1957 wyprodukowano 1400 egzemplarzy modelu, z czego 29 z aluminiowym nadwoziem.

Wprowadzony na rynek wiosną 1954 r. Mercedes 220 „Ponton” (W 180), wewnętrznie znany również jako 220, był pierwszym 6-cylindrowym samochodem marki o samonośnej konstrukcji. Nowoczesne nadwozie „Ponton”, które 6 miesięcy wcześniej producent zaprezentował w modelu klasy średniej 180 (W 120), oferowało nieznany wcześniej poziom przestronności. Jednoprzegubowa oś wahliwa, wprowadzona do seryjnej produkcji wraz z limuzyną 220, zapewniała bezpieczne właściwości jezdne. W wyścigu Mille Miglia w 1956 r. kilka egzemplarzy Mercedesa 220 rywalizowało w stawce standardowych specjalnych aut turystycznych, która dopuszczała modyfikację podwozia i silnika. Właśnie takim samochodem Erwin Bauer i Erwin Grupp odnieśli wtedy klasowe zwycięstwo. Był to jeden z trzech specjalnych egzemplarzy, które do udziału w Mille Miglia przygotował sportowy dział Mercedesa kierowany przez Karla Klinga. Każdy z nich korzystał z dwugaźnikowego zasilania wprowadzonego w następcy – 220 S, dzięki któremu silnik generował moc około 115 KM. Na potrzeby ofensywnej sportowej jazdy zamontowano krótsze i twardsze sprężyny oraz zmodyfikowane amortyzatory. Ponadto kierowcy mogli zmieniać biegi za pomocą drążka umieszczonego w tunelu, tak jak w 190 SL – zamiast standardowej dźwigni montowanej przy kierownicy./oprac.ns/

Foto: Mercedes